گل رخسار زیبایت ، بهاری میکند مارا     

هوایت در عطش ، چون رود جاری میکند مارا    

بهارا ! گوش? چشمی که در کنج قفس حتّی     

همان یک شاخ? گل هم، قناری میکند مارا     

به مصرت یوسف زهرا ندیدیم وچرا عشقت    

به کنعان همچون مجنون ، صحاری میکند ما را     

چه داری ای گل نرگس به چشم آشنا خیزت     

که از اندیش? پاییز ، عاری می کند ما را     

خودم آرام میگیرم ولی این دل دل عاشق     

سراپا شعله ای از بیقراری میکند مارا     

یقین دارم که هُرم دستهای  مهربان تو     

به شب های زمستان ، سخت یاری میکند ما را     

عجب فصلی است فصل انتظار دیدن رویت     

که حتّی در زمستان هم ، بهاری میکند ما را

نوشته شده در دوشنبه 89/5/11ساعت 10:25 صبح توسط سارا نظرات () |